بررسی شیوع خوددرمانی با دارو و عوامل مرتبط با آن در دانشجویان دانشکد ههای پزشکی و پیراپزشکی شهرستان رامسر ۱۳۹۴

سابقه و هدف: خوددرمانی یکی از مشکلات مهم اجتماعی و بهداشتی جهان و ایران است که میزان آن رو به افزایش می باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی شیوع خوددرمانی و عوامل مرتبط با آن در دانشجویان دانشکده های علوم پزشکی و پیراپزشکی شهرستان رامسر در سال 1394 انجام شد. مواد و رو ش ها: این پژوهش از نوع مطالعات توصیفی- مقطعی می باشد که 456 نفر از دانشجویان دانشکده های علوم پزشکی و پیراپزشکی شهرستان رامسر در آن مشارکت نمودند. شایان ذکر است که اطلاعات جامعه هدف به وسیله پرسشنامه محقق ساخته گردآوری شد و توسط نرم افزار spss 19 و آزمو نهای توصیفی- تحلیلی ( chi-square ) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: در پژوهش حاضر، میزان خوددرمانی معادل 51/ 3 درصد برآورد شد که این میزان در بین دانشجویان دختر و پسر ب هترتیب 51/ 5 و 05/ 9 درصد بود. همچنین، بیشترین داروهایی که توسط جامعه هدف مورد استفاده قرار گرفته است، داروهای ضددرد ) 49/ 6 درصد ( بوده و بیشترین بیمار ی هایی که منجر به خوددرمانی گردیده است، سرماخوردگی و سردرد م یباشد )به ترتیب 37 و 20/ 7 درصد(. متداول ترین روش تهیه دارو جهت اقدام به خوددرمانی نیز تهیه دارو از داروخانه بوده است ) 53/ 3 درصد(. علاوه براین، دانشجویان رشته بهداشت عمومی و داروسازی به ترتیب با 57/ 4 و 52/ 4 درصد، دارای بیشترین موارد اقدام به خوددرمانی بودند. شایان ذکر است که در پژوهش حاضر، 20/ 7 درصد از دانشجویانی که اقدام به خوددرمانی کرده بودند، دچار عوارض ناشی از مصرف دارو شدند. نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش حاضر، جهت کاهش میزان خوددرمانی در بین دانشجویان علوم پزشکی و پیراپزشکی که قشر تحصیل کرده جامعه م یباشند و نقش مهمی در بالابردن سطح فرهنگی جامعه دارند، پیشنهاد می شود آموزش های مناسبی در جهت تغییر نگرش و عملکرد آن ها در مورد مصرف دارو و عوارض احتمالی آن ارائه شود.